Po weselnemu Pendolinem

Jechałam Pendolino! I to zupełnie niepotrzebnie! Tak, musiałam wykrzyczeć te wieści, to teraz już można przejść do bardziej chronologicznego porządku zdarzeń.
Jak wspominałam, byłam wczoraj i dziś na weselu kuzynki. Kilka faktów z wydarzenia:
Premièrement: zaśpiewałam, co zapowiedziałam.
Deuxièmement: natańczyłam się tak, że pewnie moment mojego bliskiego zapoznawania się z parkietem w pozycji leżącej będzie przyczyną śmiechów i żartów do mojej trzydziestki włącznie.
Troisièmement: już przy pierwszym daniu zalałam sobie sukienkę zupą.
Quatrièmement: jak myślicie, kto złapał wianek? Tak, zgadliście!
Cinquièment: i to wszystko zupełnie na trzeźwo. Słowo honoru!
Jeśli chodzi o orkiestrę, to sobie marzę, że na moim weselu (tak tak, też Ci współczuję, "Dear Future Husband") musi być podobnie – nie za dużo Discopolo, dużo klasyków i utwory tak polskie, jak zagraniczne. Nawet moją dedykację z okazji dwudziestej pierwszej (oczko!) rocznicy ślubu rodziców zagrali, szacunek ogromny (Europe – "Carrie"). Natomiast "Słowo jedyne Ty" jako utwór do pierwszego tańca mnie kompletnie zaskoczył. Ponoć taniec wyszedł pięknie, a tekst oczywiście mnie wzruszył tak, że łzy miałam w oczach, ale ja chyba jednak siłą zaciągnę Nieszczęśnika do czegoś o bardziej wzruszającej melodii. Może wykonam ukłon w stronę Mai i zaproponuję "Thinking out Loud"?
Chciałabym napisać, że jedzenie było dobre, ale nie mam do tego prawa, ponieważ zorientowawszy się, że wśród dań jest kaczka, nie skosztowałam już niczego innego. Napiszę więc: "Kaczka była dobra". No, ale chociaż mogę pozytywnie zaopiniować wszystkie (co do jednego) ciasta – teraz chyba waga pode mną skruszeje!
Czy coś jeszcze pozostaje do napisania? Tradycja Skandyjska mówi, że wesele jest udane, jeśli jest piękna pani młoda (moja rodzina, więc na pewno spełnione), przystojny pan młody (wierzę w gust Oli, spełnione), dobre jedzenie (spełnione), dobre piwo (nie wiem, ale tata twierdził, że spełnione), a do tego jeszcze walka. Jeśli zaliczyć moje zmagania z parkietem, to… spełnione.
"Ranne Zorze" odśpiewane, pouciekaliśmy do łóżeczek i następnego dnia się zaczęło… Jako, że rodzice zapragnęli sprawdzić czwarty warunek Skandyjskiego udanego wesela, nie mogli prowadzić, z resztą postanowili zaczekać na poprawiny i wracać jutro. Ja jednak musiałam być w poniedziałek w domu, gdyż obiecałam jeszcze koledze, że powtórzę z nim przed jego ustnym angielskim, który ma we wtorek, a ja już wiem, jak bym go nastraszyła, wytykając błędy w dzień egzaminu. Uznałam więc, że wrócę pociągiem.
Dzięki temu, że do naszej wspaniałej miejscowości pociąg nie zajeżdża (autobus też nie), oznacza taka podróż ponad pięć godzin w pociągu, następne pół godziny w autobusie i kolejne czterdzieści minut pieszo. Pięć godzin w pociągu się przeboleje, a i do spacerów nawykłam, więc nie przewidywałam żadnych problemów. Zapomniałam o kilku faktach, o których już za moment.
Wstałam dość rano, by zdążyć do kościoła, gdzie tata mnie zostawił, a stamtąd uznałam, że jakoś na pociąg się dostanę. Były to moje pierwsze osobiste perypetie stolicowe i informuję niniejszym wszystkich Czytelników tego bloga, że Warszawiacy Warszawy nie znają. Przed kościołem znajdował się przystanek tramwajowy, jednakże na pytania, jakim numerem dostanę się na dworzec, każdy tylko robił wielkie oczy. Dowiedziałam się ostatecznie… Zastanawiam się tylko… Czy naprawdę musiała mi to wyjawić dopiero francuska? Swoją drogą, wiecie, że u nich w tramwajach gada Tomasz Knapik? Jak to usłyszałam, cała się podnieciłam.
Na dworcu (swoją drogą pięknie oprowadnicowanym i udźwiękowionym) poprosiłam o bilety na najbliższe połączenie do Giżycka i podróż rozpoczęłam, wyjeżdżając o godzinie 10:25 pociągiem Pendolino – czułam się jak jakaś Celebrytka albo chociaż Milionerka. Wiecie, że w tych pociągach są darmowe napoje? I gniazdka? I obrajlowane fotele? I komunikaty głosowe? I… Nieważne.
Moja pierwsza przesiadka wypadała w Iławie Głównej. Zagłębiłam się więc w tym wygodnym siedzisku, oparłam głowę o powieszoną nad oknem kurtkę i… zasnęłam – jednak cztery godziny snu pokutują. Wyobraźcie sobie moje przerażenie, gdy obudziłam się i zorientowałam, że pociąg stoi…
– Jaka to stacja? – Zapytałam, przerażona.
Całe szczęście była to Iława. Szkoda, że tego nikt nie nagrał – z telefonem i laską w jednej ręce, kurtką w drugiej leciałam, by zdążyć wyjść przez drzwi. W skali najdziwniejszych sposobów wysiadania z pociągów od jednego do dziesięciu na pewno zasłużyłam w oczach konduktora na jedenaście punktów. Szczególnie, że… A nie, to zaraz dodam.
W następnym składzie, którym miałam dojechać do Olsztyna Głównego, byłam tak podenerwowana, że gdy tylko usłyszałam w zapowiedzi nazwę rozpoczynającą się od litery "O", chciałam wysiadać. W ostatniej chwili zorientowałam się, że Olsztyn nie jest Ostrudą.
Myślałam, że to koniec zajść tego dnia. Ludzie, ale się myliłam! Pamiętacie, jak wspominałam o czterdziesto minutowym spacerze? Do Warszawy dojeżdżałam samochodem, na samą ceremonię. Nie brałam nic ze sobą. Czterdziesto-minutowy spacer w stroju weselnym nie trwa czterdziestu minut.